Η θεατρική παράσταση του μονόλογου του Φερνάντο Αρραμπάλ » Γράμμα Αγάπης » μετακομίζει από το μόνιμο «σπίτι» της, τον πολυχώρο Διέλευσης, για μία ημέρα μόνο, το Σάββατο 29 Φεβρουαρίου 2020, στο χώρο του φιλόξενου Ίδρύματος Β & Μ Θεοχαράκη.
Πρόκειται για έναν θεατρικό μονόλογο που αναφέρεται διεξοδικά, διερευνητικά και διαφωτιστικά στις τραυματικές εμπειρίες των παιδικών χρόνων του συγγραφέα στα χρόνια του Ισπανικού Εμφυλίου, στη δολοφονία του πατέρα του και στην προβληματική σχέση με τη μητέρα του,σε πράγματα δηλαδή που χαράχτηκαν στην τρυφερή ψυχή του με ανεξίτηλο τρόπο, καθορίζοντας την υπόλοιπη ζωή του.Οι μνήμες των επώδυνων παιδικών χρόνων του, ξυπνούν και γίνονται αφορμή για να προβεί σε μια απόλυτη κατάθεση ψυχής και σε μια εξομολόγηση προς το κοινό από σκηνής .Όπως αναφέρει ο ίδιος, «το έργο το ίδιο με ξαναγεννούσε όπως το κουκούτσι του ροδάκινου δημιουργεί τη ζωή».
Το κείμενο του εμβληματικού έργου γράφτηκε το 1999 και παρουσιάζεται φέτος για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στον πολυχώρο πολιτισμού Διέλευσις σε μετάφραση του Νεκτάριου – Γεώργιου Κωνσταντινίδη, διδάκτορος του Πανεπιστημίου Αθηνών, κριτικού και μεταφραστή Θεάτρου
Ο συγγραφέας της αυτοβιογραφίας Φερνάντο Αρραμπάλ που παρακολούθησε την πρεμιέρα στην Αθήνα επεσήμανε: «Η παράσταση με συγκλόνισε. Άκουσα τη μετάφραση και, παρ’ όλο που δεν ξέρω ελληνικά, αναγνώρισα το έργο μου. Η Χάρις Συμεωνίδου, πιστεύω, είναι από τις καλύτερες ηθοποιούς που έχετε στην Αθήνα. Έχω δει το έργο μου στην Ισπανία, στο Ισραήλ, στη Ρουμανία, στην Αμερική, όλες οι πρωταγωνίστριες που έπαιξαν τον ρόλο ήταν πολύ καλές, όμως στην Αθήνα ήταν η καλύτερη. Η σκηνοθεσία επίσης ήταν αυτό που ήθελα. Σε άλλες χώρες έχουν διασπάσει το κείμενο σε τρεις ή περισσότερους ρόλους και δεν το παρουσιάζουν ως μονόλογο, όπως είναι. Και η μουσική ήταν υπέροχη. Είμαι κατενθουσιασμένος».
O ιστορικός-κριτικός τέχνης Λεόντιος Πετμεζάς αναφέρει για την παράσταση:
''Αξίζει να αναφερθούμε πιο αναλυτικά στη απόδοση του απαιτητικού ρόλου που επωμίστηκε η σημαντική ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου Χάρις Συμεωνίδου .
Η ενσάρκωση της μεταγγίζει τον δυναμισμό του παλμού της ηρωίδας που εμπεριέχει ένα βιορυθμό περιπλάνησης και διακυμάνσεων με ευαισθητοποίηση και υπέρτατη ενέργεια ,που ορίζει την μορφική ύλη ενώ αποκαλύπτει τις διαφορετικές φάσεις του επικεντρωμένου στην απόλυτη αλήθεια οπτικού πεδίου. Καταλυτικά η ενορχηστρωμένη διασύνδεση της με την θεματολογία ενδυναμώνει μια ουσιώδη οντότητα ανάπλασης που ενεργοποιεί με το δικό της ένστικτο και αποκρυπτογραφεί τολμηρά επίλεκτα σύμβολα. Απέριττα η πλαστικότητα της εντρύφησης της δένει μαρτυρίες και εκρήξεις προσδιορισμένες φαινομενολογικά και ανεξάντλητα ,ενταγμένες ωστόσο σε μια ύψιστη ποιητική διάσταση που φορτίζουν το ιδεατό, το υλικό ,το άυλο το φυσικό και το μεταφυσικό.Προβάλλει στο έπακρο το λόγο του συγγραφέα που πλάθει μια κοινωνική και πολιτική κοσμογονία με την πλέον ακραιφνή ίσως απόδοση του όρου.Περιγράφοντας εξελικτικά η Χάρις Συμεωνίδου τις μέρες της οργής στις οποίες η αγανάκτηση για την ανθρωπότητα περίσσευε αποφεύγει έντεχνα να φτάσει στο επίπεδο του μελό .Κρατά την στωική αφήγηση της σε κάθε τι που σημάδευε και σκίασε απειλητικά και μεταβατικά τον περασμένο αιώνα. Εμμένει και επαναλαμβάνετε σε έννοιες αναφερόμενη σε καθοριστικές στιγμές που έδωσαν υπόσταση και ώρες ώσμωσης σε σφετεριστές, που ύπουλα έσβησαν ευτυχώς για λίγο, σε ευρωπαϊκή διάσταση κάθε πτυχή από το αιώνιο και διαχρονικό πνεύμα του ουμανισμού .Δίνει το έναυσμα για επικοινωνία με τους θεατές καταθέτοντας συστοιχίες που καταγγέλλουν δράσεις σηματοδοτώντας την αντίσταση του συνειδητοποιημένου ιδεολογικά δημιουργού . Η θεατρική φλόγα της κοσμεί το πόνημα του ως αποτέλεσμα ουσιαστικής,πολυκύμαντης, στοιχειώδους και εμπεριστατωμένης μελέτης για τα θλιβερά τεκταινόμενα που διαδραματίστηκαν με την προκλητική επιβολή του πολεμικού θεριού που κατασκευάστηκε ειδικά σαν μέσο και επιτέλεσε πιστά τη καταστροφική αποστολή του.Μιλά πολυσήμαντα και εξετάζει πράγματα και καταστάσεις που σίγουρα δεν ξεχνά κανείς ,καθώς έχουν πάρει την αξία ντοκουμέντου μέσα από την μνημειώδη τελεολογική πληρότητα τους . Ψέγει και λοιδορεί την ιστορία ,την κακιά μητριά όπως την αποκαλεί και μαζί της χαρακτηρίζει τα προπατορικά αμαρτήματα της »έννομης» τάξης και την εθελοτυφλούσα δικαιοσύνη που επέτρεψαν την απόλυτη κυριαρχία των γήινων θεών.
Μας καλεί σε ένα διαφορετικό περίπατο όπου τα αντικείμενα που συναντούμε είναι τα καμένα δέντρα, τα βομβαρδισμένα σπίτια, οι πεθαμένοι άνθρωποι και οι ανθρώπινες φιγούρες δίχως βλέμμα η πρόσωπο.Μεταφέροντας μας τα συναισθήματα της υπαρξιακής αγωνίας, της απόγνωσης από τα σκοτεινά μονοπάτια και τα βιώματα του δήθεν πολιτισμένου κόσμου που αλληλοσπαράσσεται ,από μια βάρβαρη πραγματικότητα που σε τελική ανάλυση συγκροτείτε από την ασέβεια προς την ανθρώπινη οντότητα . Με εκπληκτική ικανότητα έπλασε μια δυναμική και δυνατή θηλυκή μορφή με εξαίρετο φινίρισμα ματιέρας στην περιήγηση της.
Η βάλλουσα μονογραφία που καταφέρνει επάξια και επιδέξια είναι ιστορική και συνάμα θεωρητική. Τονίζει σταδιακά και βαθμιαία την προμηθεική σύγκρουση που μάχεται με ευγενή ιδανικά και ιδεαλισμό, ανεπιτυχώς, σε ένα εχθρικό περιβάλλον με καταπιεστικό και εξτρεμιστικό σύστημα, με αόρατα και ορατά σύνορα που περιορίζουν την ελευθερία.Ο Φερνάντο Αρραμπάλ με ευρηματική διατύπωση διαμόρφωσε συγκλονιστικές προτάσεις που δένουν το προσωπικό με το συλλογικό στοιχείο. Επηρεασμένος από τα μύρια γεγονότα που συνέβησαν και είχαν αντίκτυπο , από τα πεπραγμένα όπως η μανία του αφανισμού που σαν μεταδυναμία του ανήθικου μιλιταρισμού συνεπικουρούσε με την αλματώδη άνθηση του καθολικού επεκτατισμού του δολερού κόσμου.Στο συγκεκριμένο γράφημα του υιοθέτησε μηχανισμούς τραγικής ειρωνείας και παρουσίαζε μέσα από ανάγλυφα μοτίβα την διαρκή εξόντωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο.Στη σκέψη του ήταν σίγουρα αναγνωρίσιμη και αναγνώσιμη η πρόθεση να κατανοήσει το κοινό τα μηνύματα για τις χαμένες αξίες της ζωής, ενώ έκδηλα ήθελε να αγγίξει και να προβληματίσει με φοβερή αμεσότητα το παρατηρητή και τον ιστορικό του μέλλοντος .''
''Αξίζει να αναφερθούμε πιο αναλυτικά στη απόδοση του απαιτητικού ρόλου που επωμίστηκε η σημαντική ηθοποιός του ελληνικού θεάτρου Χάρις Συμεωνίδου .
Η ενσάρκωση της μεταγγίζει τον δυναμισμό του παλμού της ηρωίδας που εμπεριέχει ένα βιορυθμό περιπλάνησης και διακυμάνσεων με ευαισθητοποίηση και υπέρτατη ενέργεια ,που ορίζει την μορφική ύλη ενώ αποκαλύπτει τις διαφορετικές φάσεις του επικεντρωμένου στην απόλυτη αλήθεια οπτικού πεδίου. Καταλυτικά η ενορχηστρωμένη διασύνδεση της με την θεματολογία ενδυναμώνει μια ουσιώδη οντότητα ανάπλασης που ενεργοποιεί με το δικό της ένστικτο και αποκρυπτογραφεί τολμηρά επίλεκτα σύμβολα. Απέριττα η πλαστικότητα της εντρύφησης της δένει μαρτυρίες και εκρήξεις προσδιορισμένες φαινομενολογικά και ανεξάντλητα ,ενταγμένες ωστόσο σε μια ύψιστη ποιητική διάσταση που φορτίζουν το ιδεατό, το υλικό ,το άυλο το φυσικό και το μεταφυσικό.Προβάλλει στο έπακρο το λόγο του συγγραφέα που πλάθει μια κοινωνική και πολιτική κοσμογονία με την πλέον ακραιφνή ίσως απόδοση του όρου.Περιγράφοντας εξελικτικά η Χάρις Συμεωνίδου τις μέρες της οργής στις οποίες η αγανάκτηση για την ανθρωπότητα περίσσευε αποφεύγει έντεχνα να φτάσει στο επίπεδο του μελό .Κρατά την στωική αφήγηση της σε κάθε τι που σημάδευε και σκίασε απειλητικά και μεταβατικά τον περασμένο αιώνα. Εμμένει και επαναλαμβάνετε σε έννοιες αναφερόμενη σε καθοριστικές στιγμές που έδωσαν υπόσταση και ώρες ώσμωσης σε σφετεριστές, που ύπουλα έσβησαν ευτυχώς για λίγο, σε ευρωπαϊκή διάσταση κάθε πτυχή από το αιώνιο και διαχρονικό πνεύμα του ουμανισμού .Δίνει το έναυσμα για επικοινωνία με τους θεατές καταθέτοντας συστοιχίες που καταγγέλλουν δράσεις σηματοδοτώντας την αντίσταση του συνειδητοποιημένου ιδεολογικά δημιουργού . Η θεατρική φλόγα της κοσμεί το πόνημα του ως αποτέλεσμα ουσιαστικής,πολυκύμαντης, στοιχειώδους και εμπεριστατωμένης μελέτης για τα θλιβερά τεκταινόμενα που διαδραματίστηκαν με την προκλητική επιβολή του πολεμικού θεριού που κατασκευάστηκε ειδικά σαν μέσο και επιτέλεσε πιστά τη καταστροφική αποστολή του.Μιλά πολυσήμαντα και εξετάζει πράγματα και καταστάσεις που σίγουρα δεν ξεχνά κανείς ,καθώς έχουν πάρει την αξία ντοκουμέντου μέσα από την μνημειώδη τελεολογική πληρότητα τους . Ψέγει και λοιδορεί την ιστορία ,την κακιά μητριά όπως την αποκαλεί και μαζί της χαρακτηρίζει τα προπατορικά αμαρτήματα της »έννομης» τάξης και την εθελοτυφλούσα δικαιοσύνη που επέτρεψαν την απόλυτη κυριαρχία των γήινων θεών.
Μας καλεί σε ένα διαφορετικό περίπατο όπου τα αντικείμενα που συναντούμε είναι τα καμένα δέντρα, τα βομβαρδισμένα σπίτια, οι πεθαμένοι άνθρωποι και οι ανθρώπινες φιγούρες δίχως βλέμμα η πρόσωπο.Μεταφέροντας μας τα συναισθήματα της υπαρξιακής αγωνίας, της απόγνωσης από τα σκοτεινά μονοπάτια και τα βιώματα του δήθεν πολιτισμένου κόσμου που αλληλοσπαράσσεται ,από μια βάρβαρη πραγματικότητα που σε τελική ανάλυση συγκροτείτε από την ασέβεια προς την ανθρώπινη οντότητα . Με εκπληκτική ικανότητα έπλασε μια δυναμική και δυνατή θηλυκή μορφή με εξαίρετο φινίρισμα ματιέρας στην περιήγηση της.
Η βάλλουσα μονογραφία που καταφέρνει επάξια και επιδέξια είναι ιστορική και συνάμα θεωρητική. Τονίζει σταδιακά και βαθμιαία την προμηθεική σύγκρουση που μάχεται με ευγενή ιδανικά και ιδεαλισμό, ανεπιτυχώς, σε ένα εχθρικό περιβάλλον με καταπιεστικό και εξτρεμιστικό σύστημα, με αόρατα και ορατά σύνορα που περιορίζουν την ελευθερία.Ο Φερνάντο Αρραμπάλ με ευρηματική διατύπωση διαμόρφωσε συγκλονιστικές προτάσεις που δένουν το προσωπικό με το συλλογικό στοιχείο. Επηρεασμένος από τα μύρια γεγονότα που συνέβησαν και είχαν αντίκτυπο , από τα πεπραγμένα όπως η μανία του αφανισμού που σαν μεταδυναμία του ανήθικου μιλιταρισμού συνεπικουρούσε με την αλματώδη άνθηση του καθολικού επεκτατισμού του δολερού κόσμου.Στο συγκεκριμένο γράφημα του υιοθέτησε μηχανισμούς τραγικής ειρωνείας και παρουσίαζε μέσα από ανάγλυφα μοτίβα την διαρκή εξόντωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο.Στη σκέψη του ήταν σίγουρα αναγνωρίσιμη και αναγνώσιμη η πρόθεση να κατανοήσει το κοινό τα μηνύματα για τις χαμένες αξίες της ζωής, ενώ έκδηλα ήθελε να αγγίξει και να προβληματίσει με φοβερή αμεσότητα το παρατηρητή και τον ιστορικό του μέλλοντος .''
Η ταυτότητα της παράστασης:
Σκηνοθεσία: Χρυσάνθη Κορνηλίου
Ερμηνεύει: Χάρις Συμεωνίδου
Φωνή γιου: Γιάννης Κωσταράς
Μετάφραση: Νεκτάριος – Γεώργιος Κωνσταντινίδης
Φωτισμός: Κωνσταντίνος Σακουλάς
Παραγωγή: Πολυχώρος Πολιτισμού Διέλευσις
Ερμηνεύει: Χάρις Συμεωνίδου
Φωνή γιου: Γιάννης Κωσταράς
Μετάφραση: Νεκτάριος – Γεώργιος Κωνσταντινίδης
Φωτισμός: Κωνσταντίνος Σακουλάς
Παραγωγή: Πολυχώρος Πολιτισμού Διέλευσις
«Γράμμα Αγάπης», Ίδρυμα Θεοχαράκη: Βασιλίσσης Σοφίας 9 και Μέρλιν 1, Σύνταγμα, Σάββατο 29 Φεβρουαρίου 2020, 20:00. Τιμή εισιτηρίου: 10€. Τηλ. κρατήσεων: 2103611206
H παράσταση συνεχίζεται στον πολυχώρο πολιτισμού Διέλευσις, Λέσβου 15 και Πόρου, Κυψέλη κάθε Κυριακή στις 18:30. Τηλ. κρατήσεων: 210 8613739
Βιογραφικά συντελεστών :
Ο συγγραφέας Fernando Arrabal γεννήθηκε το 1932 στη Melilla του Ισπανικού Μαρόκου. Σπούδασε νομικά και από το 1955 μέχρι σήμερα ζει εξόριστος στο Παρίσι. Ο εμφύλιος πόλεμος και η γενικότερη έκρυθμη κατάσταση, η οποία επικρατούσε στο ισπανικό κράτος, σηματοδότησαν την παιδική του ηλικία. Έχοντας ο ίδιος τραυματιστεί από την απουσία του πατέρα του, ο οποίος κατηγορήθηκε και φυλακίστηκε ένεκα των πολιτικών του φρονημάτων, επιδίδεται στη συγγραφή έργων μέσω των οποίων αμφισβητεί τα πάντα και αντιτίθεται στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα που μαστίζει την ύπαρξή του.
Είναι σκηνοθέτης, λογοτέχνης και ζωγράφος και με διαρκή ενεργή αντιφασιστική δράση. Έχει γράψει περί τα 100 θεατρικά έργα και 800 ποιητικές συλλογές, έχει σκηνοθετήσει επτά ταινίες μεγάλου μήκους, και πολλά δοκίμια· ανάμεσά τους και η περίφημη απαγορευμένη επιστολή στον Φράνκο. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Το 1962 υπήρξε συνιδρυτής του Κινήματος του Πανικού εμπνευσμένου από τον θεό Πάνα μαζί με τον Alejandro Jodorowsky και τον Roland Topor. Επί τρία χρόνια υπήρξε μέλος της σουρεαλιστικής ομάδας του André Breton, ενώ ήταν φίλος και με τους Andy Warhol, Tristan Tzara, Salvador Dali, Samuel Beckett, Gabriel José García Márquez και του δικού μας Φασιανού που εικονογράφησε μια ποιητική συλλογή του.
Έχει βραβευτεί πολλές φορές σε μεγάλες διοργανώσεις, ενώ το 2001 και το 2005 υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το 2007 ανακηρύχθηκε Επίτιμος Διδάκτορας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου το έργο του διδάσκει η καθηγήτρια κα Καλλιόπη Εξάρχου.
Η σκηνοθέτιδα Χρυσάνθη Κορνηλίου αποφοίτησε το 1971 από την Ελληνογαλλική Σχολή «Jeanne d’Arc». Σπούδασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, Θεατρολογία στο προπτυχιακό Τμήμα Θεατρικών Σπουδών στην Πάτρα και στο Μεταπτυχιακό Τμήμα του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με ειδίκευση στο Αρχαίο Δράμα. Εργάσθηκε στην τηλεόραση, σε παιδικές εκπομπές στο ραδιόφωνο και δίδαξε θέατρο στη Μέση Εκπαίδευση σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία.
Παράλληλα, συνεργάστηκε με εθελοντικές οργανώσεις και ομάδες, παίρνοντας μέρος σε ανθρωπιστικές αποστολές στην Αιθιοπία. Το 2011 ίδρυσε με τον σύζυγό της την αστική μη κερδοσκοπική εταιρία «Διέλευσις πολυχώρος πολιτισμού», όπου παρουσιάζει σε δική της δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία, έργα παγκόσμιου και ελληνικού ρεπερτορίου.
Ο μεταφραστής Νεκτάριος – Γεώργιος Κωνσταντινίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Είναι αριστούχος διδάκτωρ του Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (υπότροφος ΙΚΥ) και εργάζεται ως κριτικός θεάτρου, μεταφραστής και καθηγητής γαλλικών. Από τον Οκτώβριο του 2016 εκπονεί μεταδιδακτορική έρευνα στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ με θέμα «Το γαλλόφωνο θέατρο στην ελληνική σκηνή του 21ου αιώνα».
Κείμενά του που σχετίζονται με το θέατρο, δημοσιεύονται σε εφημερίδες, περιοδικά και διαδικτυακές σελίδες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Συμμετέχει ενεργά σε ομιλίες και συνέδρια. Μεταφράσεις γαλλόφωνων θεατρικών έργων έχουν εκδοθεί και παρουσιαστεί από ελληνικούς θιάσους. Είναι μέλος του Κέντρου Σημειολογίας του Θεάτρου και της Επιστημονικής Επιτροπής του περιοδικού «Θεατρογραφίες».
Η ηθοποιός Χάρις Συμεωνίδου έχει πτυχίο υποκριτικής από το Queen Margaret University του Εδιμβούργου και είναι πτυχιούχος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών με Μάστερ και Διδακτορικό στη Δημογραφία από το London School of Economics, τ. Δ/ντρια Ερευνών στο ΕΚΚΕ και επισκέπτρια καθηγήτρια Σορβόννης.
Ως ηθοποιός έχει συμμετάσχει σε θεατρικές παραστάσεις με κλασσικά και σύγχρονα έργα. Επίσης στα θεατρικά Αναλόγια του 2014-2019 στο Θέατρο Τέχνης, στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, στο Φεστιβάλ του Ελαιώνα, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στο Ίδρυμα ΜΟ
Βιογραφικά συντελεστών :
Ο συγγραφέας Fernando Arrabal γεννήθηκε το 1932 στη Melilla του Ισπανικού Μαρόκου. Σπούδασε νομικά και από το 1955 μέχρι σήμερα ζει εξόριστος στο Παρίσι. Ο εμφύλιος πόλεμος και η γενικότερη έκρυθμη κατάσταση, η οποία επικρατούσε στο ισπανικό κράτος, σηματοδότησαν την παιδική του ηλικία. Έχοντας ο ίδιος τραυματιστεί από την απουσία του πατέρα του, ο οποίος κατηγορήθηκε και φυλακίστηκε ένεκα των πολιτικών του φρονημάτων, επιδίδεται στη συγγραφή έργων μέσω των οποίων αμφισβητεί τα πάντα και αντιτίθεται στην πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα που μαστίζει την ύπαρξή του.
Είναι σκηνοθέτης, λογοτέχνης και ζωγράφος και με διαρκή ενεργή αντιφασιστική δράση. Έχει γράψει περί τα 100 θεατρικά έργα και 800 ποιητικές συλλογές, έχει σκηνοθετήσει επτά ταινίες μεγάλου μήκους, και πολλά δοκίμια· ανάμεσά τους και η περίφημη απαγορευμένη επιστολή στον Φράνκο. Τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.
Το 1962 υπήρξε συνιδρυτής του Κινήματος του Πανικού εμπνευσμένου από τον θεό Πάνα μαζί με τον Alejandro Jodorowsky και τον Roland Topor. Επί τρία χρόνια υπήρξε μέλος της σουρεαλιστικής ομάδας του André Breton, ενώ ήταν φίλος και με τους Andy Warhol, Tristan Tzara, Salvador Dali, Samuel Beckett, Gabriel José García Márquez και του δικού μας Φασιανού που εικονογράφησε μια ποιητική συλλογή του.
Έχει βραβευτεί πολλές φορές σε μεγάλες διοργανώσεις, ενώ το 2001 και το 2005 υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Το 2007 ανακηρύχθηκε Επίτιμος Διδάκτορας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου το έργο του διδάσκει η καθηγήτρια κα Καλλιόπη Εξάρχου.
Η σκηνοθέτιδα Χρυσάνθη Κορνηλίου αποφοίτησε το 1971 από την Ελληνογαλλική Σχολή «Jeanne d’Arc». Σπούδασε στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου, Θεατρολογία στο προπτυχιακό Τμήμα Θεατρικών Σπουδών στην Πάτρα και στο Μεταπτυχιακό Τμήμα του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με ειδίκευση στο Αρχαίο Δράμα. Εργάσθηκε στην τηλεόραση, σε παιδικές εκπομπές στο ραδιόφωνο και δίδαξε θέατρο στη Μέση Εκπαίδευση σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία.
Παράλληλα, συνεργάστηκε με εθελοντικές οργανώσεις και ομάδες, παίρνοντας μέρος σε ανθρωπιστικές αποστολές στην Αιθιοπία. Το 2011 ίδρυσε με τον σύζυγό της την αστική μη κερδοσκοπική εταιρία «Διέλευσις πολυχώρος πολιτισμού», όπου παρουσιάζει σε δική της δραματουργική επεξεργασία και σκηνοθεσία, έργα παγκόσμιου και ελληνικού ρεπερτορίου.
Ο μεταφραστής Νεκτάριος – Γεώργιος Κωνσταντινίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Είναι αριστούχος διδάκτωρ του Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (υπότροφος ΙΚΥ) και εργάζεται ως κριτικός θεάτρου, μεταφραστής και καθηγητής γαλλικών. Από τον Οκτώβριο του 2016 εκπονεί μεταδιδακτορική έρευνα στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ με θέμα «Το γαλλόφωνο θέατρο στην ελληνική σκηνή του 21ου αιώνα».
Κείμενά του που σχετίζονται με το θέατρο, δημοσιεύονται σε εφημερίδες, περιοδικά και διαδικτυακές σελίδες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Συμμετέχει ενεργά σε ομιλίες και συνέδρια. Μεταφράσεις γαλλόφωνων θεατρικών έργων έχουν εκδοθεί και παρουσιαστεί από ελληνικούς θιάσους. Είναι μέλος του Κέντρου Σημειολογίας του Θεάτρου και της Επιστημονικής Επιτροπής του περιοδικού «Θεατρογραφίες».
Η ηθοποιός Χάρις Συμεωνίδου έχει πτυχίο υποκριτικής από το Queen Margaret University του Εδιμβούργου και είναι πτυχιούχος του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών με Μάστερ και Διδακτορικό στη Δημογραφία από το London School of Economics, τ. Δ/ντρια Ερευνών στο ΕΚΚΕ και επισκέπτρια καθηγήτρια Σορβόννης.
Ως ηθοποιός έχει συμμετάσχει σε θεατρικές παραστάσεις με κλασσικά και σύγχρονα έργα. Επίσης στα θεατρικά Αναλόγια του 2014-2019 στο Θέατρο Τέχνης, στο Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, στο Φεστιβάλ του Ελαιώνα, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, στο Ίδρυμα ΜΟ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου